Ρυζόγαλο, καλύτερο απ’ ό,τι θυμάμαι παιδιόθεν. (Still, ρυζόγαλο.)

Πίστευα, ότι ο κόσμος χωρίζεται σε δύο κατηγορίες :

• Τους ανθρώπους που λατρεύουν το ρυζόγαλο
• Τους ανθρώπους που μισούν το ρυζόγαλο

Εχτές ανακάλυψα μια νέα συνθήκη που ανατρέπει τις σχετικές με το ρυζόγαλο και τον κόσμο πεποιθήσεις μου : Υπάρχει ρυζόγαλο που τρώγεται αλλά μόνο αν το φτιάξεις μόνος σου. Μπορεί βεβαίως κάποιος να αναρωτηθεί, «γιατί σ’ ενδιαφέρει, Μάτζικα, αυτή η πληροφορία?» Γιατί το ρυζόγαλο είναι θρεπτικό, χορταστικό, υπό προϋποθέσεις υγιεινό και νομίζω ότι είναι καλό πρωινό για τα μικρά παιδάκια. Επίσης γιατί αν το συσκευάσεις σε γυάλινα βαζάκια με καπάκι, το παίρνεις μαζί σου κάπου και το δίνεις στο μικρό παιδάκι αν του αρέσει. Αν δεν του αρέσει, παίρνεις προφανώς κάτι άλλο. Τέλος πάντων θεώρησα οτι υπήρχε λόγος να προσπαθήσω να φτιάξω ένα ρυζόγαλο που να τρώγεται. Και το έφτιαξα.

Ακολούθησα την εξής απλή συνταγή :

• 1 λίτρο πλήρες γάλα
• 1/2 κούπα ρύζι arborio ή άλλο ρύζι για ριζόττο
• 4 κ.σ. στέβια για ζαχαροπλαστική (προφανώς γίνεται και με ζάχαρη)
• 1 φασολάκι βανίλιας

Η διαδικασία είναι πολύ απλή:

Κόβεις κατά μήκος το φασολάκι της βανίλιας στη μέση και με ένα μαχαίρι ξεκολάς τους κόκκους του. Ρίχνεις κόκκους και φασόλι μέσα σε μια κατσαρόλα με τα υπόλοιπα υλικά.

Φέρνεις το μείγμα σε γρήγορο βρασμό ανακατεύοντας συνεχώς και μόλις πάρει βράσει και φουσκώσει χαμηλώνεις πολύ τη φωτιά και το αφήνεις να σιγοβράσει για 30 – 40 λεπτά, ή όταν φτάσει την επιθυμητή για σένα πυκνότητα. Από κει και πέρα το ανακατεύεις που και που, αλλά όχι συνέχεια. Χαμηλός βρασμός και συχνό (όχι διαρκές) ανακάτεμα.

Όταν σου φανεί ότι είναι έτοιμο, το μοιράζεις στα βαζάκια ή σε πυρίμαχα μπωλάκια. Μπορείς να βάλεις και μερικές σταφίδες ή κράνμπερις μέσα ή άλλο ψιλοκομμένο φρέσκο ή αποξηραμένο φρούτο. Αντί να το πασπαλίσεις με κανέλα, μπορείς να το πασπαλίσεις με ζάχαρη και να το κάψεις με το φλόγιστρο για πιο ενήλικο αποτέλεσμα. Αυξάνεις όμως της θερμίδες (και φυσικά την απόλαυση) μ’ αυτόν τον τρόπο.

Χωρίς το μπρουλάρισμα (!) δίνει 6 μερίδες με 55 kcal έκαστη.

Το αποτέλεσμα :

Η συνταγή αυτή δίνει ένα υπόγλυκο ρυζόγαλο με πολύ ωραία υφή. Επειδή η κρέμα δεν δένει με την προσθήκη κάποιου άλλου αμύλου αλλά με το άμυλο του ίδιου του ρυζιού, έχει μια ιδιαίτερη ομοιογένεια και δεν παρουσιάζει αυτά θραύσματα ζελατινώδους κρέμας ανάμεσα στους κόκκους του ρυζιού, που θυμάμαι από μικρή. Μπορείς να το δέσεις όσο θέλεις. Χρειάζεται απλώς μια προσοχή γιατί όταν κρυώσει πήζει περισσότερο απ’ όσο φαίνεται στην κατσαρόλα. Το brule ρυζόγαλο μου άρεσε πιο πολύ από το άλλο με την κανέλα. Το μωρό την πρώτη μέρα το έφαγε γιατί το παραμυθιάσαμε οτι ήτανε γλυκό. Την δεύτερη, στο πρωινό, με δυσκολία. Μάλλον ανήκει στο μισό του κόσμου που δεν συμπαθεί το ρυζόγαλο. Αν θα το ξαναφτιάξω? Μάλλον. Εσείς παρόλα αυτά, αν είστε τύποι που αγαπούν το ρυζόγαλο, αξίζει να το δοκιμάσετε.